Tę i tą. W tę stronę, tą drogą.

Ze zdziwieniem przeczytałam następujący komentarz: „W potocznej polszczyźnie mówionej aprobuje się używanie formy tą także w bierniku, ale w piśmie należy przestrzegać różnicy między tę i tą„.

Ze zdziwieniem, bo co ma do rzeczy forma mówiona vs pisana? Albo wysławiamy się prawidłowo, albo nie. Albo wiemy jak jest poprawnie, albo nie. I już. Niewłaściwe zwroty kaleczą i zaśmiecają język, nie najlepiej świadczą o wypowiadającym się i irytują odbiorców. A nie piszę tu przecież o nie wiadomo jak wyszukanych rzeczach…

Mam wrażenie, że oto nastał czas, w którym prawidłowe używanie tę i tą świadczy o pewnego rodzaju elitarności i klasie, mimo że to podstawowa gramatyka. I prosta: forma tę jest używana w bierniku (kogo? co?), np. „Idę w tę stronę”, a forma tą – w narzędniku (kim? czym?), np. „Chodzę tą drogą”.

Biernik	Narzędnik
tę grubą książkę	tą grubą książką
tę pustą stronę	tą pustą stroną
tę prawą drogę	tą prawą drogą
tę poprawną polszczyznę	tą poprawną polszczyzną
tę własną markę	tą osobistą marką
tę jasną kartkę	tą jasną kartką

Zasada dla rzeczowników, to w skrócie „ę-ę”: jeśli wyraz kończy się na „ę”, to używamy przy nim „tę”. Zasada ta nie ma jednak zastosowania do przymiotników. Przymiotniki w bierniku i narzędniku mają taką samą formę tj. kończą się na „ą”. Wtedy należy pamiętać, żeby w bierniku użyć „tę”.

Ot, i cała filozofia.